Πιστή στο αιωνόβιο όραμα του ιδρυτή της και πρώην οδηγού αγώνων της Fiat, η Lancia ανέπτυξε μια σειρά από εντυπωσιακά αυτοκίνητα παραγωγής, όταν η εταιρεία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, αλλά κανένα δεν ήταν τόσο… τρελό όσο η θρυλική Delta S4 Stradale.

Αυτές τις μέρες και έχοντας/// κατεβάσει ρολά για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, η Lancia διαθέτει μόνο το Ypsilon, και παρόλο που πρόσφατα ανακοίνωσε την επιστροφή της στον κόσμο του ράλι, με μια ανανεωμένη, πλήρως ηλεκτρική έκδοση του μικρού hatchback, η εταιρεία εξακολουθεί να είναι μια σκιά του πρώην σκληροπυρηνικού, αλλά με ένα ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο τρόπο, εαυτού της. Ναι, ο Vincenzo Lancia, θα ήθελε διακαώς, μια επιστροφή στις ρίζες, αλλά είναι αλήθεια ότι ποτέ άλλοτε το ρητό «δεν τα φτιάχνουν πλέον έτσι», δεν ακουγόταν τόσο ρεαλιστικό.

Αν και δεν έχει συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι (WRC) από το 1993, η Lancia παραμένει ο πιο επιτυχημένος κατασκευαστής στην ιστορία των αγώνων.

Η τροπαιοθήκη της μάρκας περιλαμβάνει δέκα τίτλους κατασκευαστών, οι τελευταίοι έξι από τους οποίους ήταν συνεχόμενοι, από το 1987 έως το 1992.

Κατά τη διάρκεια των ημερών δόξας της, που συνέπεσαν με τη χρυσή εποχή των ράλι, η Lancia ανέπτυξε πολλά αξιομνημόνευτα αγωνιστικά αυτοκίνητα.

Προκειμένου να αποκτήσουν πιστοποίηση, κάθε ένα από αυτά τα αυτοκίνητα ράλι είχε ένα αντίστοιχο μοντέλο παραγωγής. Η πιο συναρπαστική ειδική αναγνώριση της Lancia, και αναμφισβήτητα η πιο άγρια ​​που δημιουργήθηκε ποτέ, ήταν η εντυπωσιακή Delta S4.

Το project, με την κωδική ονομασία SE 038, ξεκίνησε μετά το με ένα επανασχεδιασμένο πλαίσιο CroMo, παρόμοιο με αυτό της 037. Ωστόσο, η νέα δομή έλαβε ενισχύσεις από ανθρακονήματα, μια καινούργια διάταξη ανάρτησης διπλού ψαλιδιού και ένα ολοκαίνουργιο σύστημα  τετρακίνησης (4WD), που αναπτύχθηκε σε συνεργασία με Άγγλους ειδικούς της Hewland.

Αν και ο νέος πρωταγωνιστής του Group B ονομάστηκε Delta S4, κυρίως για να προωθήσει το μοντέλο μαζικής παραγωγής, δεν είχε σχεδόν τίποτα κοινό με το hatchback που σχεδίασε ο Giorgetto Giugiaro.

Το ελαφρύ αμάξωμα διέθετε δύο πόρτες αντί των τεσσάρων της σειράς παραγωγής Delta. Με εξαίρεση το παρμπρίζ, τη μπροστινή μάσκα και τα πίσω φώτα, η S4 δεν μοιράστηκε τίποτα με την πολύ πιο συμβατική αδελφή της.

Ωστόσο, το εσωτερικό της Stradale ήταν ριζικά διαφορετικό από τη καμπίνα της αγωνιστικής έκδοσης. Το ταμπλό, τα μπάκετ καθίσματα και το τριάκτινο τιμόνι Abarth ήταν όλα μοναδικά για την S4 Stradale και το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού ήταν επενδυμένο με Alcantara. Η πλειονότητα των αυτοκινήτων έλαβε μαύρισμα ταπετσαρία, αλλά σε πολλά χρησιμοποιήθηκε κόκκινο Alcantara.

Επιπλέον, όλα τα αυτοκίνητα παραγωγής έλαβαν τυπικό κλιματισμό και υδραυλικό τιμόνι, για να είναι πιο εύχρηστα στην οδήγηση σε δημόσιους δρόμους.

Ο κινητήρας αναθεωρήθηκε πλήρως από τους μηχανικούς της Abarth, οι οποίοι μείωσαν τον κυβισμό στα 1,8 λίτρα και επινόησαν ένα από τα πιο καινοτόμα συστήματα εκείνης της εποχής.

Με την κωδική ονομασία Tipo 233 ATR 18S, ο μικροσκοπικός τετρακύλινδρος κινητήρας υποστηρίχθηκε τόσο από έναν υπερσυμπιεστή, όσο και από έναν turbo που συνεργάζονταν για να παράγουν τεράστια ποσά ισχύος.

Το σύστημα χρησιμοποιούσε έναν υπερσυμπιεστή Volumex στο εύρος των χαμηλών έως μεσαίων στροφών, ενώ ο στροβιλοσυμπιεστής KK&K αναλάμβανε δράση από τις 4.500 σ.α.λ. και πάνω.

Αυτό το σύστημα παρείχε έως και 1.000… τρομακτικούς ίππους κατά τις αρχικές δοκιμές. Ωστόσο, για να διατηρηθεί η αξιοπιστία, η έκδοση ράλι περιορίστηκε στους 480 ίππους, ενώ ο κινητήρας της Stradale απέδιδε μόνο 250 ίππους, για να παραμείνει συμβατός με τις εκπομπές ρύπων και την ασφάλεια.

Μεταξύ 1985 και 1986, παρήχθησαν μόνο 200 Delta S4 Stradale, γεγονός που καθιστά το μοντέλο συλλεκτικό και πιθανότατα την ακριβότερη Lancia, σε σημερινή χρηματιστηριακή αξία,