Χειμερινό οδοιπορικό στη Βουλγαρία με Honda Jazz

Τα χειμερινά οδοιπορικά έχουν πάντα μια διαφορετική μαγεία και έναν υψηλότερο βαθμό δυσκολίας. Οι καιρικές συνθήκες μεταβάλλονται πιο συχνά και μπορείς στις διαδρομές σου να συναντήσεις χιόνια, πάγο και βροχές που συνοδεύονται συνήθως από τσουχτερό κρύο.

Έχοντας αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού οι περισσότεροι ονειρεύονται ένα τέτοιο ταξίδι με κάποιο SUV ή ένα 4Χ4 προκειμένου να ξεπεράσουν εύκολα κάθε εμπόδιο στο διάβα τους. Ε, λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε αντίθετα με το ρεύμα και να κάνουμε ένα χειμερινό roadtrip με ένα supermini! Ένα αυτοκίνητο δηλαδή με το οποίο κινούμαστε καθημερινά στην πόλη, πηγαίνουμε τα παιδιά στο σχολείο, κάνουμε τα ψώνια μας και… σε λίγες ώρες περνάμε τα σύνορα μιας άλλης χώρας.

Φορτώσαμε λοιπόν το καινούριο Honda Jazz με όλο μας τον σκιερικό εξοπλισμό, γεμίσαμε με καύσιμο το ρεζερβουάρ και ξεκινήσαμε από την Αθήνα με στόχο να φτάσουμε ως τη Σόφια της Βουλγαρίας.

Περνώντας τα σύνορα αέρα!

Το Honda Jazz γνωρίζουμε ήδη ότι είναι ένα από τα καλύτερα supermini της αγοράς. Τα σημεία που το κάνουν να ξεχωρίζει είναι το οικονομικό υβριδικό σύνολο e:HEV με την επαρκέστατη ισχύς των 122 ίππων, οι μεγάλοι χώροι στην καμπίνα και η απίστευτη ευκολία με την οποία ανταπεξέρχεται σε ότι του ζητήσεις. Το περιτύλιγμα σε όλο αυτό το πακέτο είναι η μέγιστη ποιότητα κατασκευής που προσφέρουν οι Ιάπωνες και η δίκαια κερδισμένη αξιοπιστία και μεταπωλητική αξία.

Τα 600 πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής που έγιναν στην Ελλάδα συνοδεύτηκαν από ένα γενναίο γεύμα στη Θεσσαλονίκη για να πάρουμε δυνάμεις. Από εκεί ο δρόμος μας έφερε στα – ανοιχτά πλέον – σύνορα με τη γειτονική χώρα τα οποία θυμίζουν μια πολιτεία φάντασμα.

Τα πρώτα χωριά μετά τον Προμαχώνα και έχοντας μπει πλέον στη Βουλγαρία είναι γεμάτα ζωή, με υπαίθριες αγορές να βρίσκονται στις άκρες του δρόμου. Για λίγα χιλιόμετρα χαζεύεις το τοπίο και έπειτα μπαίνεις σε αυτοκινητόδρομο (A3) μέχρι το μεγάλο χωριό Κρεσνα όπου και διακόπτεται ο A3.

Για περίπου 30 χιλιόμετρα η διαδρομή γίνεται μαγευτική και ακολουθεί ένα φαράγγι, δίπλα στον ποταμό Στρυμόνα. Το τοπίο είναι πολύ όμορφο, ο δρόμος επαρχιακός με καλής ποιότητας άσφαλτο και το Jazz μας επιτρέπει να χαζέψουμε το φαράγγι χάρη στα εξελιγμένα συστήματα υποβοήθησης της οδήγησης. Επιστροφή στον αυτοκινητόδρομο και μετά από περίπου 100 χιλιόμετρα συναντάμε την πόλη Κοτσερίνοβο.

Η στάση μας απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα και δεν είναι άλλη από το περίφημο μοναστήρι της Ρίλα, το μεγαλύτερο των Βαλκανίων. Και εδώ η διαδρομή είναι ασύλληπτη με το χιόνι πλέον να είναι έντονο στις άκρες του δρόμου. Η διαδρομή είναι μαγική καθώς περνάει μέσα από το βουνό με τη θερμοκρασία στην οθόνη του Honda Jazz να κατεβαίνει στα μείον.

Ο πλοηγός του Android Auto στο Jazz μας έδειχνε ότι το μοναστήρι απέχει μόλις 100 μέτρα, αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα μπροστά μας. Αναρωτηθήκαμε αν ο «κύριος Google» πάλι είχε κάνει λάθος, αλλά αυτήν τη φορά δεν είχε κάνει λάθος. Μετά από μια κλειστή στροφή αποκαλύφθηκε μπροστά μας η μεγαλοπρεπής είσοδο του μοναστηριού. Μεγάλο, καλοσυντηρημένο και με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στο μουσείο, η Ρίλα είναι must see στη Βουλγαρία.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η τηγανίτα (Mekitsi) που πρόσφεραν στο μαγαζάκι έξω από το μοναστήρι που συνοδευόταν από ζεστό τσάι, απαραίτητο στους -2 βαθμούς Κελσίου.

Επιστροφή στο Jazz, μουσική δυνατά στο αψεγάδιαστο infotainment της Honda για να πάρουμε ενέργεια και ξανά στο δρόμο με προορισμό και διανυκτέρευση στο Μπόροβετς.

Το τοπίο από τη στιγμή που στρίβεις από τη Ντούπνιτσα μέχρι την πόλη Σαμόκοφ στους πρόποδες του χιονοδρομικού κέντρου Μπόροβετς είναι ασυνήθιστο για εμάς τους Έλληνες. Όλη η φύση είναι καλυμμένη από πυκνό χιόνι και μόνο η μαύρη λωρίδα της ασφάλτου ξεχωρίζει. Το πέρασμα του οροπεδίου μέχρι το Σαμόκοφ σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και αναρωτιέσαι αν έχει εδώ τόσο χιόνι, στο βουνό τι θα γίνεται; Φυσικά, όλα τα αυτοκίνητα ήταν εξοπλισμένα με ελαστικά χιονιού.

Το Σαμόκοφ είναι μια αρκετά μεγάλη πόλη με πολλά ξενοδοχεία που φιλοξενούν τους επισκέπτες του χιονοδρομικού κέντρου Μπόροβετς. Μετά από 816 χιλιόμετρα και σχεδόν 10 ώρες στο δρόμο αποφασίσαμε να γευτούμε την τοπική κουζίνα η οποία μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Σόφια με -5 και έντονη χιονόπτωση

Δυο βράδια μείναμε στο Μπόροβετς και ευχαριστηθήκαμε σκι, φαγητό και χιόνι. Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι με ένα γεμάτο ρεζερβουάρ από Αθήνα καταφέραμε να ξεπεράσουμε τα 600 χιλιόμετρα με το Honda Jazz και γεμίσαμε ξανά επί Βουλγαρικού εδάφους όπου η τιμή του λίτρου είναι περίπου 1,30 ευρώ.

Με τα 3/4 του ρεζερβουάρ λοιπόν γεμάτα με καύσιμο και κατανάλωση κοντά στα 5,2 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα αποχαιρετήσαμε το παλαιότερο και μεγαλύτερο χιονοδρομικό θέρετρο της Βουλγαρίας με προορισμό πλέον στη Σόφια.

Οι Βούλγαροι φίλοι που γνωρίσαμε τις δύο ημέρες στο Μπόροβετς μας πρότειναν να μην πάμε στη Σόφια από τον αυτοκινητόδρομο, αλλά να ακολουθήσουμε μια επαρχιακή διαδρομή από τη λίμνη Ισκάρ. Με μια μικρή ανησυχία για τον καιρό και τις χαμηλές θερμοκρασίες πήραμε την απόφαση να ακολουθήσουμε τη διαδρομή της λίμνης που οδηγούσε στην ανατολική πλευρά της Σόφιας.

Η απόσταση ήταν περίπου 80 χιλιόμετρα, αλλά μπορώ να σας εγγυηθώ ότι ήταν τα πιο εντυπωσιακά χιλιόμετρα που κάναμε στη Βουλγαρία. Το πρώτο κομμάτι διέσχιζε μια χιονισμένη πεδιάδα με πέρασμα από την πόλη Σίροκι Ντολ. Το μάτι σου όσο μακριά κι αν έφτασε έβλεπε χιόνι απάτητο, πυκνό πριν αλλάξει το τοπίο και ανηφορίσουμε προς τη λίμνη.

Εκεί, ο φιδίσιος επαρχιακός δρόμος ακολουθούσε την παγωμένη λίμνη Ισκάρ μέσα σε μια ουτοπία από τεράστια έλατα, πυκνό δάσος και χιόνια. Φυσικά, σταματήσαμε σε ένα άνοιγμα για φωτογραφίες από μια πεζογέφυρα στην οποία μπορούσες να παρατηρήσεις από κάτω την παγωμένη λίμνη.

Αφήνοντας πίσω τη λίμνη η διαδρομή έμπαινε μέσα σε παραμυθένιο φαράγγι και η θερμοκρασία έπεσε κάτω από το μηδέν. Ο δρόμος σε πολλά σημεία ήθελε προσοχή καθώς παραμόνευε ο πάγος. Μάλιστα σε ένα σημείο το Jazz «χόρεψε» για λίγο στον ρυθμό του πάγου, αλλά γρήγορα βρήκε πρόσφυση και με αυτοπεποίθηση και στιβαρότητα συνέχισε την πορεία του. Στην πόλη Παντσάρεβο, 15 χιλιόμετρα έξω από την Σόφια πλέον, το σκηνικό αλλάζει και πάλι με μια έντονη ομίχλη να καλύπτει τα πάντα.

Είχε βραδιάσει όταν φτάσαμε στο κατάλυμα στο κέντρο της Σόφιας και δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλά πράγματα – δεν βοήθησε και το -6 που έγραφε το θερμόμετρο. Το επόμενο πρωί όμως μια ωραιότατη δαγκάνα στον τροχό του Honda Jazz μας υπενθύμισε ότι και εδώ το παρκάρισμα χρειάζεται προσοχή. Με 15 ευρώ και 15 χαμένα λεπτά απελευθερώσαμε το Jazz και βγήκαμε να δούμε τη Σόφια.

Η πρωτεύουσα της Βουλγαρίας ήταν πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη. Καθαρή, όμορφα κτίρια, πολύ φιλική να την περπατήσεις και με ένα πρακτικό δίκτυο συγκοινωνιών σε έκανε αμέσως να αισθανθείς οικεία. Προλάβαμε να δούμε τον επιβλητικό Καθεδρικό του Alexander Nevsky, να περπατήσουμε στο πάρκο Μπορίσοβα μέσω της Γέφυρας των Αετών, να ψωνίσουμε στην κεντρική αγορά και να ζεσταθούμε με κρεατικά και κόκκινο κρασί στην παραδοσιακή ταβέρνα Hadjidraganov.

Η Σόφια μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και μας θύμισε ότι η παλιές εποχές που μπορεί να έχουμε στη μνήμη μας για τα Βαλκάνια έχουν περάσει προ πολλού. Μια ευρωπαϊκή πόλη με τα όλα της και με τιμές – πλέον – Ελλάδας.

Επιστροφή μέσω Μέλνικ και Σαντάνσκι

Στη Σόφια μείναμε δύο ημέρες και η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε μια ακόμα για να την ευχαριστηθούμε περισσότερο. Ο χρόνος όμως μας πίεζε και έπρεπε το Honda Jazz μας να γράψει ξανά αμέτρητα χιλιόμετρα για τον γυρισμό πλέον στην Ελλάδα.

Ένα από τα θετικά που εκτιμήσαμε δεόντως στο Jazz είναι ότι οι χώροι στην καμπίνα και στο πορτμπαγκάζ. Όλες οι αποσκευές της τετραμελούς αποστολής χώρεσαν εύκολα στο πίσω μέρος και η καμπίνα ήταν όλη δική μας. Θυμίζω ότι υπήρχε μια έξτρα βαλίτσα μόνο με σκιερικό εξοπλισμό. Πολύ άνετο ακόμα και αν χρειαστεί να κάνεις 890 συνεχόμενα χιλιόμετρα!

Δεν μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε τη Βουλγαρία χωρίς ακόμα μια στάση. Από τη Σόφια λοιπόν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς τον Προμαχώνα, αλλά πριν περάσουμε τα σύνορα επισκεφτήκαμε το παραδοσιακό χωριό Μέλνικ. Μετά από 180 χιλιόμετρα κυρίως στον αυτοκινητόδρομο φτάσαμε στο χωριό με τα παραδοσιακά σπίτια και το γλυκό ψωμί (Kozunak) για το οποίο φημίζεται.

Πλέον είχε ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής και λίγο πριν φτάσουμε στα σύνορα γέμισα ξανά με καύσιμο το Jazz για ευνόητους λόγους. Ήταν η τρίτη και τελευταία φορά που έβαλα βενζίνη και το συνολικό κόστος μέχρι την Αθήνα σε καύσιμα έγραψε 125 ευρώ… για πάνω από 1.700 χιλιόμετρα! Εντυπωσιακό Jazz.

Μετά από ένα τόσο γεμάτο ταξίδι με ομορφιές δεν θέλαμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα, θέλαμε λίγο παραπάνω και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στη Σφενδάμη Πιερίας (γυναικοχώρι).

Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του ταξιδιού ήταν η βραδιά στο καφενείο του χωριού όταν διηγηθήκαμε τις περιπέτειές μας στους ντόπιους φίλους. Οι βορειοελλαδίτες γνωρίζουν καλά τις ομορφιές της Βουλγαρίας και δεν τους έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση η περιγραφή. Εκείνο όμως που τους εντυπωσίασε ήταν πως στο καλό ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι βγήκε ξεκούραστα με ένα supermini. Το Honda Jazz έκλεψε την παράσταση και ήπιαμε στην υγειά του και στα επόμενα ένα ακόμα τσιπουράκι.