Games
Αποχαιρετισμός στον Κώστα Καββαθά
Mobility
Δεν είναι εύκολο να αποχαιρετήσεις έναν άνθρωπο που άλλαξε τον τρόπο που μια ολόκληρη χώρα ενημερώνεται και ονειρεύεται αυτοκινητικά.
Ο Κώστας Καββαθάς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Τον είχα χαρακτηρίσει στο παρελθόν «Πατριάρχη του Ειδικού Τύπου» – έναν τίτλο που του ταιριάζει απόλυτα – και τώρα, με αφορμή τον θάνατό του, η φράση αυτή φαντάζει πιο αληθινή από ποτέ. Ήταν ο άνθρωπος που σύστησε το αυτοκίνητο στους Έλληνες, συμβάλλοντας καθοριστικά στο να μάθουν τι εστί αυτοκίνητο, δίνοντάς τους ουσιαστικά την ευκαιρία να αφήσουν πίσω τις… άμαξες και τα κάρα και να περάσουν στην εποχή της μηχανοκίνησης. Η Ελλάδα χρωστάει σε μεγάλο βαθμό στον Καββαθά το ότι αγκάλιασε το αυτοκίνητο και την τεχνολογία με πάθος.
Πανέξυπνος, ιδιόρρυθμος, με καλή αναρχία μέσα του
Ο Κώστας Καββαθάς δεν ήταν ένας συνηθισμένος εκδότης ή δημοσιογράφος – ήταν μια ιδιοφυΐα πανέξυπνος και ιδιόρρυθμος, με αυτό που θα αποκαλούσα «καλή αναρχία» στη ζωή και στη σκέψη του. Είχε έναν αντισυμβατικό τρόπο να κάνει τα πράγματα, μια δημιουργική αταξία που όμως οδηγούσε πάντα σε αποτελέσματα. Η καλή του αναρχία φαινόταν παντού: από το γραφείο του που έμοιαζε χαοτικό αλλά λειτουργικό, μέχρι τον τρόπο που πέταγε ιδέες στο τραπέζι και ενθάρρυνε την καινοτομία. Ήταν ένας άνθρωπος με ανεξάντλητο πάθος για τη ζωή – δεν αρκέστηκε να γράφει για την ταχύτητα και την περιπέτεια, τις έζησε κιόλας στο έπακρο. Δεν είναι τυχαίο ότι αγωνίστηκε ο ίδιος σε ράλλυ (συμμετείχε μάλιστα πέντε φορές στο Ράλλυ Ακρόπολις) και λάτρευε να πετάει στους αιθέρες, έχοντας πιλοτάρει πολλούς τύπους αεροσκαφών. Η ενέργειά του ήταν μεταδοτική – όποιος τον γνώρισε από κοντά ένιωσε αυτό το ηλεκτρικό ρεύμα της ζωντάνιας και της φιλομάθειας που εξέπεμπε.
Ένας μέντορας με πάθος και όραμα
Για μένα προσωπικά, ο Κώστας Καββαθάς δεν ήταν απλώς μια θρυλική μορφή που θαύμαζα από μακριά,, αλλά ο άνθρωπος που μου άνοιξε την πόρτα στον κόσμο του ειδικού Τύπου. Αυτός ο Στράτης και φυσικά ο «δικό μας» ο Θοδωρής.
Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που, νεαρός και γεμάτος όνειρα, πέρασα το κατώφλι των γραφείων των Τεχνικών Εκδόσεων για μια ευκαιρία. Εκείνος με κοίταξε πίσω από τα χαρακτηριστικά γυαλιά του: «ρε συ… τοχεις; γιατί δε μου γεμίζεις το μάτι…». Μανατζάριζε ανθρώπους με τον δικό σου τρόπο «Απογοητεύοντάς τους με το καλημέρα. Ελα όμως που με τσάντισε και συνάμα με πείσμωσε απίστευτα. Πείσμα που ακόμα δεν έχει φύγει. Σίγουρα όμως έφυγε η τσαντίλα και έχει γίνει ευγνωμοσύνη.
Ο Κώστας Καββαθάς ως μέντορας ήταν απαιτητικός. Οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και οι διορθώσεις του αυστηρές, πάντοτε όμως δίκαιες. Με έμαθε να σέβομαι τον αναγνώστη, να ψάχνω την ουσία πίσω από τις τεχνικές λεπτομέρειες και να μην θυσιάζω την αλήθεια για χάρη του εντυπωσιασμού. «Χωρίς ουσία, όλα είναι βιτρίνα», μου είχε πει κάποτε – μια φράση που έμεινε χαραγμένη μέσα μου. Ήταν πολύ σαρκαστικός, και βαθιά ανθρώπινος όταν έπρεπε στις στιγμές που το χρειαζόσουν. Δεν επαινούσε εύκολα, ακόμα και να το άξιζες.
Η κληρονομιά ενός «πατριάρχη»
Η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του ο Κώστας Καββαθάς είναι ανυπολόγιστη και πολυσχιδής. Δεν υπερβάλλω λέγοντας πως σημάδεψε όσο λίγοι τη σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία και το εκδοτικό τοπίο. Με το αταλάντευτο όραμά του, το πάθος, την αφοσίωση και το πείσμα του, θεμελίωσε τον ειδικό Τύπο στην Ελλάδα. Ως εκδότης και δημοσιογράφος, είδε την ενημέρωση σαν αποστολή και υπηρέτησε τις ιδέες του με συνέπεια. Υπήρξε αυθεντικός εραστής της τεχνολογίας, της καινοτομίας, της παιδείας και της ελευθερίας του λόγου. Μέσα από τα περιοδικά-«παιδιά του» καλλιέργησε μια νέα σχέση του κοινού με την πληροφόρηση: χωρίς φιοριτούρες, χωρίς εκπτώσεις, με ουσία και ποιότητα. Πολλοί από εμάς γνωρίσαμε τον κόσμο της αυτοκίνησης χάρη σε εκείνον – οι σελίδες των περιοδικών του ήταν σαν ανοιχτό σχολείο. Πολλοί έμαθαν να ξεχωρίζουν την τεχνική λεπτομέρεια από το μάρκετινγκ, την ουσία από τη βιτρίνα, μέσα από τη γραφή του που ήταν ευθύβολη και αιχμηρή, αλλά και φιλική, σαν να σου μιλά ένας καλός φίλος.
Αντίο σε έναν πρωτοπόρο, αντίο σε έναν δάσκαλο
Σήμερα, όσοι δουλέψαμε μαζί του και όσοι μεγαλώσαμε διαβάζοντας τα γραπτά του, νιώθουμε μια βαθιά θλίψη αλλά και ευγνωμοσύνη. Ο Κώστας Καββαθάς δεν ήταν απλώς ένας πολυπράγμων εκδότης και αρθρογράφος – ήταν ένας πρωτοπόρος που μας έδειξε έναν νέο δρόμο, ένας δάσκαλος που μας ενέπνευσε να κυνηγήσουμε τη γνώση χωρίς συμβιβασμούς. Προσωπικά, νιώθω ευγνώμων που πορεύτηκα στο μονοπάτι του. Κάθε φορά που θα μυρίζω το τυπωμένο χαρτί ενός περιοδικού αυτοκινήτου ή θα ακούω τον ήχο μιας μηχανής που ανεβάζει στροφές, θα θυμάμαι τον Κώστα – τον Πατριάρχη του Ειδικού Τύπου – με ένα χαμόγελο και μια συγκίνηση. Ήταν τιμή μου που τον γνώρισα και που διδάχθηκα δίπλα του.
Καλό ταξίδι, δάσκαλε.
Σε ευχαριστούμε για όλα. _TT
