Την 1η Απριλίου του 1958, η Daimler-Benz εντάχθηκε στην Auto-Union, γνωστή και ως ο προκάτοχος της Audi όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Αμφότερες οι εταιρείες βρήκαν προσοδοφόρο έδαφος, καθότι η ζήτηση για δίχρονους κινητήρες ήταν πια στάσιμη και η Auto-Union βρισκόταν σε αδιέξοδο. Από την άλλη, η εταιρεία από τη Στουτγκάρδη βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε, ώστε να μεγαλώσει τη γκάμα των μοντέλων της.

Τελικά, η Auto-Union πήρε τα «ηνία» αυτής της συμμαχίας το 1959. Αλλά ήδη μέχρι τότε, οι μηχανικοί της Mercedes είχαν προχωρήσει στην εξέλιξη ενός μικρότερου μοντέλου από τα μέχρι τότε που είχαν κατασκευάσει.

Η γερμανική εταιρεία από το Ίνγκολσταντ έβλεπε πως με τους δίχρονους κινητήρες δεν μπορούσε να επεκταθεί άλλο στην αγορά. Την ίδια ώρα, υπήρχε ανάγκη για μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη. Αλλά η Mercedes-Benz δε διέθετε κάποιο μοντέλο που να μπορούσε να εξασφαλίσει κάτι τέτοιο.

Το νερό άρχισε να μπαίνει στο «αυλάκι» με επικεφαλής τον Ludwig Kraus ο οποίος σχεδίασε ένα μικρότερο αυτοκίνητο από όσα είχε κατασκευάσει μέχρι τότε η Mercedes, ονόματι W 118.

Εξ αρχής, οι δημιουργοί οραματίστηκαν έναν boxer των 1.500 κ. εκ. με κίνηση στους εμπρός τροχούς. Παράλληλα, όμως, δοκιμαζόταν ένας νέος τετρακύλινδρος με υψηλή συμπίεση και χωρητικότητα στα 1.700 κ. εκ.

Η W 118 εξελίχθηκε τόσο που η ονομασία της άλλαξε σε W 119. Κάτω από το καπό της τελευταίας τοποθετήθηκε ο νέος τετρακύλινδρος, ονόματι H-engine, κατασκευασμένος από την Daimler-Benz. Το μοτέρ εντυπωσίασε αμέσως τόσο λόγω της υψηλής συμπίεσης, όσο και για το πόσο οικονομικός ήταν για την εποχή.

Για τη σχεδίαση, δοκιμάστηκαν προηγούμενα μοντέλα όπως η Mercedes 230 SL (ή W 113). Τελικά, η σχεδίαση ήταν πολύ εύστοχη και το αμάξωμα εξαιρετικά ελκυστικό, κερδίζοντας εξ αρχής το ευρύ κοινό χάρη στις έντονες χαρακτηριστικές γωνίες που διέθετε από άκρη σε άκρη.

Μέχρι και σήμερα, δεν είναι σαφές κατά πόσο το αυτοκίνητο βγήκε από τη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου στο Ίνγκολσταντ ως Mercedes ή αν ήταν έργο της Auto-Union.

Από τις φωτογραφίες που έχουν έκτοτε δημοσιοποιηθεί, είναι εμφανές πως η πρωτότυπη W 119 ήταν έτοιμη να μπει σε γραμμή παραγωγής. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ.

Η Auto-Union πάντως εκμεταλλεύτηκε το αναξιοποίητο μοντέλο και τον Αύγουστο του 1963 παρουσίασε το DKW F 102. Ένα σεντάν με μήκος 4,28 μέτρα και οπτικά ολόιδιο με την W 119.

Όμως, κάτω από το καπό του βρισκόταν πάλι ένας δίχρονος κινητήρας 60 ίππων, μία επιλογή που οι εν δυνάμει αγοραστές είχαν προ πολλού απορρίψει.

Ο Ludwig Kraus έσπευσε για ακόμα μία φορά να διορθώσει τα κακώς κείμενα, αφού στις 8 Οκτωβρίου του 1963 ανέλαβε τη θέση του αναπληρωτή CEO της Auto-Union. Κάπου εκεί, οι δίχρονοι διακόπηκαν οριστικά και αμετάκλητα.

Από τα μέσα της δεκαετίας και μετά, το εργοστάσιο του Ίνγκολσταντ χρησιμοποίησε τους τετράχρονους κινητήρες της Mercedes, μέχρι τελικά η εταιρεία να πουληθεί στη Volkswagen.

Τον Αύγουστο του 1965, παρουσιάστηκε ένα επανασχεδιασμένο DKW F 102. Αυτή τη φορά, όμως, όλα έγιναν όπως πρέπει, με τον κινητήρα να είναι επιτέλους ο τετράχρονος, τετρακύλινδρος της Mercedes με απόδοση 72 ίππους.

Ήταν το τελευταίο μοντέλο της Auto-Union πριν εκείνη μετονομαστεί σε Audi. Το μοντέλο έγινε γρήγορα αποδεκτό στην αγορά και μόνο το 1966 μέτρησε περισσότερες από 60.000 πωλήσεις.

Η παραγωγή του συνεχίστηκε αδιάλειπτα μέχρι το 1972, με την εταιρεία να αναβαθμίζει συνεχώς το πρώτο Audi της ιστορίας της. Όλα αυτά, μέχρι να αντικατασταθεί από το Audi 80.

Για να το συνοψίσουμε, το σχήμα της Mercedes 118/ 119 αποτέλεσε μία έμπνευση του Ludwig Kraus που αργότερα απέκτησε καίρια θέση στην Audi. Όχι μόνον αυτό, αλλά τα πρώτα «Audi», μέχρι και το Audi 100 του 1968 έχουν σχεδίαση που είναι πιστή αντιγραφή των W 118/ 119.

Για να το θέσουμε διαφορετικά, η Daimler-Benz «έσωσε» τότε την Auto-Union και κατ’ επέκταση την Audi, σηματοδοτώντας παράλληλα το ξεκίνημα μίας πολύ επιτυχημένης πορείας, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.